Szczególną „troską” autorów informatorów związkowych wydawanych przez NSZZ „Solidarność” i ZZIT otoczony został M. Wiejak oraz pośrednio prezes K. Lewicki. ZZPRC i jego przewodniczący Sławomir Wręga również cieszą się nie mniejszą popularnością u redaktorów tego pisma. Rozumiem frustracje, które ogarnęły działaczy wspomnianych organizacji związkowych – przecież naruszone zostały układy, z którymi byli powiązani. Ponadto chroniczny brak sukcesów tuż przed wyborami do rady nadzorczej spędza im sen z powiek.
Zastanawiam się, czy to brak snu jest przyczyną niedyspozycji intelektualnej, czy może Pan Bóg ich ukarał, odbierając rozum? Wejście w spór zbiorowy z pracodawcą w celu zyskania popularności i zaspokojenia własnych ambicji – do czego zresztą przewodniczący A. Smętek przyznał się z rozbrajającą wręcz szczerością – potwierdza powyższą tezę o rozumie. Jednakże żadne problemy działaczy związkowych nie uzasadniają wypisywania bredni, które z rzeczywistością nie mają nic wspólnego, a jedynie szkodzą dobremu imieniu naszej firmy.
Rolą organizacji związkowych jest obrona interesów pracowniczych m.in. poprzez budowanie dobrego wizerunku zakładu. Styl i retoryka obu informatorów różni się tylko tym, że inżynierzy i technicy podpisują się pod swoimi artykułami, natomiast solidarnościowcy nie. Zastanawia mnie ukrywanie się pod pseudonimami i inicjałami autorów solidarnościowych, których w ostatnim informatorze naliczyłem ośmiu. Czyżby wstydzili się tego, co piszą? Jeżeli tak, to jednak różnią się od inżynierów na korzyść, wszak poczucie wstydu nie jest im obce, co jest cechą pozytywną. Obraz sytuacji w firmie, przedstawiony przez autorów obu informatorów, jest katastroficzny, pełen grozy i niepokoju.
Niektórzy twierdzą wręcz, że ten układ przerasta wszystkie poprzednie, co oznacza, że jest nawet gorzej niż za prezesa Z. Kwiatkowskiego („Destrukturyzacja?” – Biuletyn Informacyjny NSZZ „Solidarność” nr 3/43). No cóż, autorzy i propagatorzy tych opinii są tak sfrustrowani i zaślepieni odwetem, a przez to ograniczeni w zdroworozsądkowym myśleniu, że trudno się po nich spodziewać, aby zauważyli subtelną różnicę pomiędzy nagonką na pracowników, jaka miała miejsce w latach 2002 – 2003 roku, związaną z wypowiedzeniem ZUZP i skutkującą brutalnym wypłoszeniem 400 pracowników na głodowe świadczenia przedemerytalne a uhonorowaniem, iście po królewsku, pracowników w porównywalnym do tych wypłoszonych wieku.
Opuszczałem pięknie bawiących się jubilatów pełen optymizmu i nadziei, że oto rozpoczął się długo przeze mnie oczekiwany proces tzw. humanizacji pracy. Wyrażam nadzieję, że kolejne zarządy kroczyć będą drogą obraną przez obecne władze naszej firmy, zmierzającą do postawienia człowieka na pierwszym miejscu w procesie pracy, traktując go z należnym szacunkiem i godnością. Szczególnie oczekują tego weterani pracy. Pamiętajmy o tym, wszak każdy z nas tym weteranem pracy zostanie.
PS
Porównywanie aktualnej sytuacji w firmie związanej ze zmianą struktury organizacyjnej i systemu zarządzania oraz innych decyzji podejmowanych przez obecny zarząd do działań zarządu pod prezesurą Z. Kwiatkowskiego, który popierał „Strategię ...”, brutalnie wyrzucił za bramę zasłużonych dla firmy dwoje członków zarządu i kilku dyrektorów, wypowiedział ZUZP, wstrzymał finansowanie organizacji związkowych, zainicjował perfidną kampanię wyborczą do rady nadzorczej, wprowadził cenzurę – jest obłudnym zakłamaniem faktów. W mojej pracy związkowej nic nie daje tak dużo satysfakcji jak głupota działaczy „konkurencyjnych” organizacji związkowych. Jednakże jeszcze większą czułbym satysfakcję, gdyby wykazywali oni większą i bardziej szczerą troskę o los firmy i pracowników. Apeluję więc gorąco do zarządów obu związków o umiar i rozsądek.
